Positief

Afgelopen maandag was er geen blog. Dat is raar. Raar voor jou, als trouwe lezer, maar ook raar voor mij. Ik blog al enige tijd en eigenlijk is het me, op een geplande vakantie na, nog nooit overkomen dat ik op een maandag niks te publiceren had. En ze liggen er wel hoor, de blogs die ik gewoon klaar heb staan. Maar geen enkel onderwerp leek te passen in de situatie waar we met zijn alle nu inzitten. Dus jullie bleven maar door mijn hoofd mijmeren. Want wat wilde ik nu eigenlijk aan jullie kwijt deze week?

Onrust

Onrust in de wereld. Onrust in mijn wereld en vast ook in die van jouw. Ik ben heel eerlijk, de eerste berichten, de eerste dagen die volgde was ik er nog vrij laconiek onder. Het was nog redelijk ver van mijn bed en een griepje zou ik ( en mijn naaste) wel overleven. Maar het kwam dichterbij en de verhalen werden intenser, heftiger en zorgwekkender. Opeens woonde ik in de regio waar de meeste besmettingen plaats vonden en werd het nieuws serieuzer. Dit nieuws en alle andere berichten werden ook veel, heel veel. En daar begon ik dus al onrustig te worden. Want je wilt niks missen, toch? Constant op de hoogte blijven van nieuwe ontwikkelingen. Maar deze gebeurde in een rap tempo. Het gevolg, voor mij, was dat ik alles in me opzoog. Berichten, nieuws,facebook, de gevoelens van andere, en de sfeer die veranderde in mijn dorp en omgeving.

Trechter

Zo voelde het voor mij. Alsof mijn wereld door een trechter steeds kleiner werd. Ik vind het naar om te ervaren dat het stiller word op straat. Het voelt onveilig om op alle deuren van de winkels voorzorgsmaatregelen te lezen. Mijn boodschappen te betalen met een groot plastic glas voor me. Ik ben vooral thuis. Daar probeer ik mijn structuur op te pakken. Ben ik moeder,echtgenote en tegenwoordig zelfs ook docent. Met vrienden,familie en collega’s heb ik telefonisch contact. Lang leve de appjes en het videobellen. De trechter slurpt, maatregel na maatregel, het leven een beetje uit het leven.

Maar het beste

Uit de mens komt ook naar boven! ( behalve in de supermarkt dan ;). Ik vind het hartverwarmend om te zien, lezen en ervaren welke bijzondere initiatieven er opgepakt worden om voor elkaar te zorgen. Neem nu mijn eigen dochter die zich als een ware Florence nightingale ontpopt. En zij is niet de enige. Overal worden helpende handen aangeboden en overal zie je mensen zich met elkaar verbinden. Prachtig en ontroerend. En eerlijk, wat had de wereld dit nodig! En dat is wat ik jullie dan zo graag wilde vertellen,denk ik. Angst is een slechte raadgever. Dus zorg dat je minimaal en vooral de juiste informatie tot je krijgt. Laat je zo min mogelijk door die trechter leeg slurpen en beperken. Maar kijk om je heen en haal daar positieve krachten uit. Want zelfs in een kleine wereld is de mensheid groot.

Pas goed op jezelf en op elkaar!

MoSENSE