Gewoon doen!

Dat was de belangrijkste les die ik ooit leerde toen ik cursus schrijven deed. Gewoon doen! Gaan schrijven,gaan delen en het verhaal in je hoofd woorden geven. En meestal gaat me dat  gemakkelijk af. Ik heb altijd wel een idee, een onderwerp of een perfecte ingeving. Behalve deze week…mijn hoofd zit namelijk propvol met allerlei dingen die op zoek zijn naar structuur, waarin ik moet filteren wat nu belangrijk is en wat naar de achtergrond kan. Het lukt even niet. Betekent dat ik de inspiratie miste om een goed onderwerp aan te snijden.Tot vandaag, want toen bedacht ik me, misschien is mijn volle hoofd, alles wat me bezighoudt en meer nog,mij belemmerd juist wel hetgeen wat ik met jullie moet gaan delen! 

Rotzooi in mijn ladekast

Beetje gek maar ik vergelijk mijn hoofd altijd met een ladekast. Een hele grote kast met heel veel lades.En als ik jullie dan vertel dat mijn hoofd propvol is moet je, je voorstellen dat al die lades open staan en dat de spullen die hierin in horen als een wirwar door mijn hoofd schieten nu. Chaos dus. Niks ligt op zijn plek. 

Even in het stopcontact 

Nee maar echt, ik zou willen dat ik dat af en toe kon doen. Lekker langs mijn telefoon. Draadje in mijn neus ofzo en dan de stekker in het stopcontact om een paar uurtjes op te laden. Want daar ging het de afgelopen tijd precies mis. Ik stond aan en hoe! Dat is niemand kwalijk te nemen. Deze gekke tijden vroegen erom. Helemaal niet erg ook en ik weet zeker dat de meeste van jullie het herkennen. Maar door alle drukte en het zogenaamde ‘Nieuwe” leven ben ik vergeten hoe ik dat normaal deed. En niet alleen hoe maar ook wanneer. 

Die wanneer die was niet meer

Sinds dinsdag weet ik het weer. Mijn kids gingen pas dinsdag naar school. (Vraag me niet waarom, maar de scholen van mijn kids besloten na 6 weken zomervakantie, en 3 maanden corona dat het een goed idee was om te beginnen met een studiedag.) Eenmaal thuis van mijn werk had ik een uurtje over. En dat uurtje had ik vol gepland, druk met dingen die allemaal waren blijven liggen. Maar ik kwam thuis en het huis was stil. Lag er net zo netjes bij als dat ik dat s ochtends achter had gelaten, en toen gebeurde het…alle energie verdween als sneeuw voor de zon. Ik voelde de vermoeidheid als ware via mijn tenen naar mijn hoofd stijgen. Ik kon helemaal niets meer. Langzaamaan kwam het besef…het huis is weer even van mij :). En dat is, nou net wat ik de afgelopen maanden zo gemist heb. Want die stilte en mijn eigen structuur en ritme maken dat ik me op laad. 

Duizend watjes in mijn hoofd

En alle rotzooi uit die lades werden duizend watjes in mijn hoofd. En zie daar maar eens een weg in te vinden. Gelukkig is vandaag,vandaag. En merk ik dat er weer ruimte ontstaat om te structureren, om de lades in mijn kast weer op te ruimen. En jazeker ben ik nog even alert en zorg ik goed voor mezelf. Neem ik rust ( als het huis van mij is ;)) en doe ik naast alles wat ik moet doen, ook dingen die ik leuk vind.Het kan tenslotte weer!

Uiteindelijk heb ik het gedaan

Het blog staat. En deze heeft me tijdens het schrijven ook nieuwsgierig gemaakt. Was ik de enige die even bij moest komen van alle gekte? Ben ik de enige die even een paar dagen nodig had om de boel weer op orde te zetten? Of voelde jij ook dat de afgelopen periode best wel intensief geweest is? Ik ben dus nieuwsgierig…Hoe heb jij het opgepakt? 

Natuurlijk vind ik het super leuk als jij hier een reactie op schrijft maar meer nog, en zeker als je jezelf herkent in het blog, ben je welkom om eens ontspannen bij mij ( of mijn collega)te komen liggen. Kun jij mij vertellen hoe jij het deed en zorg ik ( of mijn collega) ervoor dat jij relaxed weer naar huis gaat. 

Wedden dat die structuur er dan zo weer in zit! 

MoSENSE